سفیدک پودری (حقیقی)

• علائم پیشرفت بیماری از برگ های پایین به سمت بالا و معمولاً در سطح رویی برگ می تواند در هر مرحله از رشد گیاه ظاهر شوند.
• تکه های سفید کرکی و سطحی روی برگ، ساقه و سنبله ظاهر می شوند. این علائم با رگه های زرد مرده در بافت های گیاهی همراه می شوند که می توانند به راحتی در حین بررسی مزرعه مورد توجه قرار گیرند.
• با پیشرفت این بیماری، مناطق آلوده به رنگ خاکستری – برنزی در می‌آیند. در اواخر فصل، نقاط سیاه آشکار در میان آلودگی سفید قارچ ظاهر می شوند که از نزدیک قابل رویت است.

• خسارت، ناشی از قارچ (Blumeria graminis) می باشد که تنها می تواند در یک میزبان زنده رشد و ایجاد آلودگی کند. اگر هیچ میزبان زنده ای وجود نداشته باشد، بین فصل ها به حالت خواب در بقایای گیاه در زمین فرو می رود.
• بجز غلات، عامل بیماری می تواند ده ها نوع از گیاهان دیگر را نیز آلوده کند که ممکن است از آنها به عنوان پلی بین فصل ها برای زنده مانی و تکثیر خود استفاده کند.
• هنگامی که شرایط مطلوب است، عفونت قارچی شروع می شود و با باد به گیاهان سالم پراکنده می شوند.
• به‌دلیل رطوبت بالا در اطراف برگ های پایین تر و قدیمی تر، آنها بدترین علائم را نشان می دهند. استفاده بیش از حد از نیتروژن و کشت تک محصولی برای مدّت زیاد روی یک زمین، شرایط مطلوب برای گسترش بیماری را فراهم می کند.
• شرایط نسبتا خنک و مرطوب (رطوبت 95٪) و هوای ابری به رشد آنها کمک می کند. دمای مطلوب برای آنها بین 16 تا 21 درجه سانتی‌گراد بوده و دمای بالاتر از 25 درجه سانتی‌گراد در رشد آنها تاثیر منفی دارد.

• از بذرهای سالم و دارای گواهی سلامت استفاده نمایید.
• در صورت امکان از ارقام مقاوم و اصلاح شده استفاده نمایید. ارقام کوهدشت، مغان، مروارید، میلان و آپولو به این بیماری مقاومت نسبی دارند که می توان آنها را به‌صورت مخلوط با ارقام نیمه مقاوم کاشت. به عنوان مثال کشت ارقام فلات و گلستان به‌صورت 50-50 مطلوب می باشد.
• جهت اطمینان از تهویه مطلوب، از تراکم کاشت پیشنهادی موسسه تولید کننده بذر پیروی کنید.
• به طور منظم روی محصول برای یافتن علائم بیماری نظارت داشته باشید.
• از مصرف بیش از حد محصولات تنظیم کننده رشد (هورمون ها) و کودهای نیتروژنی اجتناب نمایید.
• برای جلوگیری از گسترش بیماری، تناوب کشت 3 ساله با گیاهان غیر میزبان مثل پنبه و کنجد را طراحی کنید.
• علف های خودرو و دیگر میزبان های قارچ را مدیریت نمایید تا چرخه حیات آنها دچار مشکل شود.
• برای افزایش مقاومت گیاهان می توان از محلولپاشی سیلیکات پتاسیم استفاده کرد.

روش های غیرشیمیایی:
• استفاده از گوگرد یا سولفور به اشکال و روش های مختلف برای کنترل کاربرد دارد که بر اساس نیاز و دسترس بودن، می توان یکی از این روش ها را اجرا کرد:

• گوگرد 80% به فرم سوسپانسیون معلق در آب (2 لیتر در هزار).
• گوگرد 80% معدنی به فرم پودری با قابلیت تر شوندگی به‌صورت پاشش دستی یا گَردپاشی (35 کیلوگرم در هزار).
• گوگرد 95% پالایشگاهی به فرم گرانول یا پودری با قابلیت تر شوندگی (25 کیلوگرم در هزار).
• *مصرف گوگرد در زمان گلدهی مجاز نیست. همچنین استفاده از گوگرد نباید در دمای زیر 15 درجه و بالای 35 درجه سانتی‌گراد باشد*

• استفاده از محصولات حاوی پراکسید هیدروژن (آب اکسیژنه) برای پیشگیری و درمان قابل استفاده می باشد.
• محلولپاشی قارچ های مفید پارازیت کننده مانند (Ampelomyces quisqualis) نیز علیه سفیدک موثر است.

• روش های شیمیایی:
• از آنجا که استفاده از سموم شیمیایی باعث آلودگی زیست بوم و از بین رفتن موجودات مفید می شود، همیشه بعد از انجام اقدامات پیشگیرانه، رویکرد مبارزه تلفیقی با روش های غیر شیمیایی را در اولیت قرار دهید. در صورت استفاده از روش های شیمیایی، میزان حداقلی و استفاده از تجهیزات کالیبره اکیداً توصیه می شود.

• در صورت احتمال بروز عارضه یا در اوایل بیماری، از کود-سم پتاسیم فسفیت به میزان تقریبی 6 لیتر در هکتار به‌صورت خاکی یا 2/5 لیتر در 1000 لیتر آب به‌صورت محلولپاشی استفاده نمایید. این محصول علاوه بر استحکام بافت های گیاهی، موجب ترشّح موادی می شود که گیاه را در برابر بیماری ها مقاوم می کند.
• در صورت آلودگی 10 درصد از مزرعه به منظور عدم گسترش عارضه می توان اقدام به سمپاشی کانون آلودگی در 2 مرحله کرد.

• مصرف قارچ کش های پرپیکونازول 25% (نیم لیتر در هکتار)، تبوکونازول 25% (1 لیتر در هکتار)، تری‌فلوکسی‌استروبین + تبوکونازول 75% (1 لیتر در هکتار)، به‌صورت چرخشی می تواند موثر باشد. تکرار سمپاشی معمولاً در مرحله تورم خوشه می باشد.