شته ها

• لاروها روی ساقه و پشت برگ مستقر شده و از شیره گیاهی تغذیه می‌‌کنند و سبب زرد شدن قسمت های عمده گیاه می شوند.
• تغذیه آنها از شیره نباتی با خروج مواد چسبناک شبیه دانه های شکر همراه است که به آن عسلک می گویند. عسلکی که توسط شته ها ترشح می شود، در بسیاری از موارد باعث پیدایش عفونت های ثانویه مانند آلودگی توسط قارچ های فرصت طلب مثل کپک خاکستری و پیدایش مورچه می شود. مورچه ها به‌دلیل تغذیه از عسلک، از شته ها در برابر دشمنان طبیعی آنها محافظت می کنند.
• شته ها می توانند ویروس ها را از گیاهی به گیاه دیگر منتقل کنند. آب و هوای خشک و گرم، شرایط مطلوب برای رشد شته ها را فراهم می کند.

• انواع مختلفی از شته‌‌ها ممکن است به گیاه حمله کنند. از جمله‌‌ی آن‌‌ها می‌‌توان به شته‌‌ی سبز هلو، شته‌‌ی سبز-ارغوانی سیب‌‌زمینی، شته‌‌ی مومی، شته‌‌ی سیب‌‌زمینی-توسکا و شته‌‌ی سیاه باقلا اشاره کرد. شته سبز هلو و شته سیاه باقلا در ایران فعالیت بیشتری دارند.
• شته ها، حشراتی با بدنی نرم و پاهای بلند و شاخک هستند. اندازه آنها حداکثر 2 میلی متر است و رنگ بدن آنها می تواند زرد، سبز، قهوه ای، قرمز یا سیاه باشد که بستگی به نژاد آنها دارد. آنها معمولاً به‌صورت دسته ای از قسمت پایین برگ های جوان تغذیه می کنند.
• دلیل کاهش جمعیت آنها پس از تهاجم اولیه در اواخر بهار یا اوایل تابستان، حضور دشمنان طبیعی آنها می باشد. در صورت کاهش جمعیت دشمنان طبیعی، می توان به‌صورت مصنوعی آنها را در محیط رهاسازی کرد.

• به‌طور منظم برای یافتن علائم به منظور انجام اقدامات مدیریتی نظارت داشته باشید. چرا که در شروع گسترش، مبارزه با آنها بسیار ساده تر است.
• از حشره کش های وسیع الطیف که اکثر حشرات را غیر انتخابی از بین می‌برند و می توانند حشرات مفید را نیز بکشند، استفاده نکنید.
• مواد گیاهی که به‌صورت بالقوه آلوده هستند را بین باغات یا زمین ها انتقال ندهید.
• از محصولات تنظیم کننده رشد (هورمون ها) و استفاده از کود های نیتروژنی بیش از حد اجتناب نمایید.
• مورچه هایی که از شته ها حفاظت می کنند را با نوار چسبی اطراف تنه کنترل کنید.
• علف های خودرو و دیگر گیاهان میزبان شته در اطراف باغ را کنترل نمایید.
• از مالچ های بازتابنده و کارت های زرد برای بازدارندگی از طغیان شته استفاده نمایید.
• مدیریت کف باغ شامل جمع آوری و ضد عفونی بقایای برگ ها و چوب های مرده را به‌طور جدی اعمال کنید، چرا که این حشره می تواند در لای آنها مخفی شود.
• استفاده افراطی از سموم شیمیایی رایج سبب طغیان آنها می شود.

روش های غیرشیمیایی:
• حشرات مفیدی مانند کفشدوزک ها، بال توری ها و زنبورهای شکارگر، عوامل مهمی برای کنترل جمعیت شته ها هستند. کفشدوزک ها بین 20 تا 50 شته را در روز شکار کرده و می خوردند.

• پشه شکارگر آفیدولتس آفدومیزا (Aphidoletes aphidimyza)، در شب با بوی عسلک ها جذب کلونی شته ها می شود و آنها را شکار می کند.
• زنبور پارازیت کننده آفیدیوس کلمانی (Aphidius colemani) که افراد بالغ ماده را متورم می کند، می تواند به عنوان عوامل بیولوژیک برای شکار شته ها استفاده شود.

• در صورت آلودگی خفیف، از محلول آب و صابون اسیدی یا روغن مخصوص محلولپاشی استفاده نمایید. همچنین شته ها بسیار حسّاس به رطوبت هستند. اسپری ساده آب و مواد شوینده می تواند آنها را نابود کند.

• روش های شیمیایی:
• از آنجا که استفاده از سموم شیمیایی باعث آلودگی زیست بوم و از بین رفتن موجودات مفید می شود، همیشه بعد از انجام اقدامات پیشگیرانه، رویکرد مبارزه تلفیقی با روش های غیر شیمیایی را در اولیت قرار دهید. در صورت استفاده از روش های شیمیایی، میزان حداقلی و استفاده از تجهیزات کالیبره اکیدا توصیه می شود.

• این حشره به راحتی با استفاده از صابون های محلولپاشی قابل کنترل می باشد.
• در صورت نیاز می توان از گوگرد پالایشگاهی (20 کیلوگرم در هزار) یا سولفات پتاسیم (5 کیلوگرم در هزار) نیز برای کنترل آنها استفاده کرد. همچنین این مواد به‌دلیل کودی بودن باعث افزایش رشد گیاه نیز می شوند هر چند گوگرد ماده ای کم خطرتر نسبت به سموم رایج می باشد، امّا باید نهایتاً هر یکسال در میان مصرف شود و از استفاده دائم آن شدیداً اجتناب شود.
• مصرف یکی از انواع زیست کش های زیر به‌صورت چرخشی می تواند موثر باشد که برای جلوگیری از ایجاد مقاومت، باید یکی از آنها را برای یک نسل از حشره استفاده کرد و برای نسل بعدی از مورد دیگری استفاده نمود:

• مالاتیون 57% (2 لیتر در هزار)،
• دیازینون 60% (1 لیتر در هزار)،
• اکسی‌دیمتون‌متیل 25% (1 لیتر در هزار)،
• پریمیکارب 50% (نیم کیلوگرم در هزار)،
• هپتنفوس 50% (1 لیتر در هزار)،
• دیمتوات40% (1 لیتر در هزار).
• در زمستان محلولپاشی روغن امولسیون شونده با دوز بالاتر (10 تا 15 لیتر در هزار) باعث از بین رفتن تخم ها و افراد زمستان‌گذران می شود.