شته ها

• شته ها نوعی سم را در هنگام تغذیه وارد گیاه می‌‌کنند. به همین دلیل در محل‌‌های تغذیه علائم زردی و رنگ پریدگی در بین رگبرگ‌‌ها دیده می‌‌شود.
• تغذیه شته از شیره گیاهی خسارت اقتصادی ایجاد نکرده و تنها ممکن است در آلودگی های شدید، زردی و پیچیدگی به سمت داخل و پایین در برگ‌‌های جوان و مرکزی گیاه مشاهده شود. خسارت اقتصادی این حشرات از طریق انتقال ویروس‌‌های گیاهی می‌‌باشد. همچنین آنها با تولید عسلک باعث جلب قارچ‌‌های دوده‌‌ای و کاهش تولید گیاه می شوند.

• انواع مختلفی از شته‌‌ها ممکن است به یونجه حمله کنند. شته لکه دار (Spotted Alfalfa)، شته سبز نخود فرنگی (Pea Aphid)، شته آبی (Blue Aphid) و شته لوبیا چشم بلبلی یا لگومینوز (Cowpea Aphid) در ایران مشاهده شده اند.
• در اواخر بهار تعدادی شته‌‌ی بالدار تولید شده و به سمت میزبان‌‌ ثانویه (گیاه اصلی) پرواز می‌‌کنند. روی گیاه با بکرزایی تولید نسل کرده و از شیره‌‌ی آن تغذیه می‌‌کنند.
• شته لکه دار یکی از مهم‌‌ترین و خسارت‌زا ترین انواع شته می‌‌باشد. افراد بالغ آن به رنگ زرد کم‌‌رنگ همراه با ردیف‌‌هایی از خال‌‌های سیاه در پشت خود می‌‌باشند.
• شته لگومینوز نیز به رنگ سیاه با اندازه‌ای کوچک بوده و به راحتی از سایر شته‌‌ها در یونجه‌‌زار قابل تشخیص می‌‌باشد.

• به دلیل دامنه میزبانی گسترده استفاده از تناوب به عنوان روشی برای کنترل توصیه نمی‌‌شود.
• از ارقام مقاوم و اصلاح شده طبیعی (غیر از دستکاری شده ژنتیکی) استفاده نمایید.
• از حشره‌کش های وسیع الطیف که اکثر حشرات را غیر انتخابی از بین می‌برند و می توانند حشرات مفید را نیز بکشند، اجنتاب نمایید.
• به‌طور منظم برای یافتن علائم به منظور انجام اقدامات مدیریتی نظارت داشته باشید. چرا که در شروع گسترش، مبارزه با آنها بسیار ساده تر است.
• از محصولات تنظیم کننده رشد (هورمون ها) و استفاده از کود های نیتروژنی بیش از حد اجتناب نمایید.
• علف های خودرو و دیگر گیاهان میزبان شته در اطراف مزرعه را کنترل نمایید.
• استفاده افراطی از سموم شیمیایی رایج سبب طغیان آنها می شود.

روش های غیرشیمیایی:
• پشه شکارگر آفیدولتس آفدومیزا (Aphidoletes aphidimyza) که در شب با بوی عسلک ها جذب کلونی شته ها می شود و زنبور پارازیت کننده آفیدیوس کلمانی (Aphidius colemani) که افراد بالغ ماده را متورم می کند، می توانند به عنوان عوامل بیولوژیک کارآمد برای کنترل شته ها استفاده شوند.

• در صورت آلودگی خفیف، از محلول آب و صابون اسیدی یا روغن مخصوص محلولپاشی استفاده نمایید. همچنین شته ها بسیار حسّاس به رطوبت هستند. اسپری ساده آب روی گیاهان آسیب دیده نیز می تواند آنها را نابود کند.

روش های شیمیایی:

• در صورت نیاز اضطراری به سمپاشی، باید سموم را به شکل لکه ای و به‌صورت چرخشی استفاده کرد تا از ایجاد مقاومت جلوگیری شود. در صورت لزوم یکی از سموم زیر برای یک نسل از حشره استفاده شود و برای نسل بعدی مورد دیگری بکار برده شود:

• پی‌متروزین 50% (نیم کیلوگرم در هکتار)،
• پریمیکارب 50% (نیم کیلوگرم در هزار)،
• دی‌کلرووس 50% (1/5 لیتر در هکتار)،
• هپتنوفوس 50% (1 لیتر در هکتار)،
• اکسی‌دیمتون‌متیل 25% (1/5 لیتر در هزار).